آئین مستان

نگاه گریه داری داشت زینب

چه گام استواری داشت زینب

دل با اقتداری داشت زینب

مگر چه اعتباری داشت زینب

چهل منزل حسین منجلی شد

گهی زهرا شد و گاهی علی شد

ندیدم زینب کبری تر از این

ندیدم زینت باباتر از این

ندیدم دختر زهرا تر از این

حسینی مذهبی غوغا تر از این

اگر چه غصه دارد آه دارد

به پایش خستگی راه دارد

پس از آنکه زمین را زیر و رو کرد

سپاه کوفه را بی آبرو کرد

به سمت کربلا خوشحال رو کرد

کمی از خاک را برداشت بو کرد

رسیدم کربلا ای داد بی داد

حسین سر جدا، ای داد بی داد

چهل روز است گریانم حسین جان

چو موی تو پریشانم حسین جان

چهل روز است می خوانم حسین جان

حسین جانم حسین جانم حسین جان

به غم ها با جلالت سر ندادم

به دست هیچکس معجر ندادم

همین جا دور اکبر را گرفتند

ز ما شبه پیمبر ما را گرفتند

ولی از من دو دلبر را گرفتند

هم اکبر هم برادر را گرفتند

به تو گفتم که ای افتاده از پا

 ز جا بر خیز ورنه معجرم را...

همین جا بود که سقای ما رفت

همچین که ناقه ها رسید مثل برگ خزون خودشون انداختن رو زمین، تنها کسی که میدونه قبرها کجاست، امام سجاده، دور آقا را گرفتن، یکی میگه قبر آقامون کجاست، اول همه دنبال قبر حسین می گشتن، نشونشون داد، گریه هاشون کردن، یکی گفت: آقا جان قبر قاسمم کجاست؟ علی اکبر کجاست؟ رباب گفت: آقا جان علی اصغرم و کجا دفن کردی؟ گفت: بلند نشو تو بغل بابامه... آخر سر همه بلند شدن طرف علقمه رفتن، آخه وداع با عباس نکردن عاشورا....

همین جا بود که سقای ما رفت

به سمت علقمه دریای ما رفت

پناه عصمت کبرای ما رفت

پی او گوشواره های ما رفت

فقط از علقمه یک مشک برگشت

حسین بن علی با اشک برگشت

همین جا بود که دلها گرفت و

کسی روی تن تو جا گرفت و  

سرت را یک کمی بالا گرفت و 

و از پشت سرت سر را گرفت و

همین که بر گلویت خنجر آمد

صدای ناله ی زهرا در آمد

همین جا بود افتادند تن ها

همین جا بود غارت شد بدن ها

تمامی کفن ها، پیرهن ها

بدون تو کتک خوردند زن ها

سکینه می کند زاری اباالفضل

چه قبر کوچکی داری اباالفضل

---------------------------

همین جا بود الف را دال کردند

تنت را بارها پامال کردند

ته گودال را گودال کردند

تو را با سم مرکب چال کردند

همین جا بود گیسو می کشیدند

هر سو دخترانت می دویدند

همین جا بود تازیانه باب گردید

رخ ما در کبودی قاب گردید

ز خجلت خواهر تو آب گردید

که معجر بعد تو نایاب گردید

سکینه معجر از من خواست اما

خودم هم بودم آنجا مثل آنها...

کاروان میرسد از راه ولی آه

چه دلگیر چه دلتنگ چه بی تاب

دل سنگ شده آب از این ناله ی جانکاه

زنی مویه کنان موی کنان

خسته، پریشان و شکسته

نشسته سر تربت سالار شهیدان

شده مرثیه خوانه غم جانان

همان حضرت عطشان

همان کعبه ی ایمان

همان قاری قرآن

سر نیزه خون بار همان یار

کاروان میرسد از راه و هرکس به کناری

کنار غم یاری سر قبر و مزاری

یکی با تب و دلواپسی و زمزمه رفته

بدنبال مزار پسر فاطمه رفته

یکی با دل مجروح و با کوهی از اندوه

بدنبال مه علقمه رفته

یکی کرببلا پیش نگاهش سراب است

دلش در تب و تاب است

و این خاک پر از خاطره هایی است

که یک یک همگی عین عذاب است

و این بانوی دلخسته ی خسته رباب است

کاروان میرسد از راه چهل روز شکستن

چهل روز بریدن، چهل روز پی ناقه دویدن

چهل روز فقط طعنه و دشنام شنیدن

چهل روز اسارت، چهل روز جسارت

چهل روز غم غربت و غارت

چهل روز پریشانی و حسرت

چهل روز مصیبت

چه بگویم چهل روز نه صبری نه قراری

چهل روز نه محرم نه که یاری

زد یاری به دیاری

عجب ناقه سواری

فقط بود سرت بر سر نی قاری و

زینب چه بگویم چه بگویم

چهل روز تب و شیون و ناله

زخاکستر و دشنام زهربام حواله

واز شدت اندوه و با خاطر مجروح

جگر گوشه ی تو کنج خرابه

همان آینه ی فاطمه

جا ماند سه ساله

چه بگویم چهل روز فقط شیون و داغ و غم و درد فراق و

چه بگویم چهل روز صبوری و صبوری

نه سلامی نه درودی

کبودی و کبودی

عجب آتش و خاکستر و دودی

به آن شهر پر از کینه و ماتم

چه درودی چه ورودی

در آن بارش خون

رنگ سر نیزه تو بودی

گذر از وسط کوچه ی مردان یهودی

امروز كربلا زینب روضه گرفته، مجلس ختم برای حسین برپا كرده، همه هركدوم یه گوشه ای ایستاده بودند، هر كی یه صورت قبر رو بغل می كرد، هر كی یه جور ناله می زد، نوحه ها فرق می كرد، یكی میگفت:  جوانان بنی هاشم بیایید، یكی اون طرف تر میگفت، صدا میزد: گلم تاب ندارد، حرم آب ندارد، یكی اون طرفتر میگفت: سقای دشت كربلا اباالفضل، اباالفضل، اما همه ی این روضه هارو زینب جمع كرد، یه مرتبه دیدند یه خواهری داره ناله میزنه، همه روضه خونها ساكت شدند، گفتند بشنویم زینب چی میگه: آخ، اگر كشتند چرا آبت ندادند... حسین... صدا نمونه تو سینه، معلوم نیست اربعین سال دیگه زنده باشیم یا نه، حسین.... هی خاكهارو میریخت رو سرش، هی میگفت، بیچاره زینب، الان برم مدینه سراغ حسین رو از من بگیرن، جواب چی بدم، بگم حسین و تو گودال جا گذاشتم، ای حسین.... زبون حال میگم، تصورم اینه، میشه زینب كنار قبر برادر قرآن نخونده باشه، آخه از باباش علی یاد گرفت، باباشم میرفت سر قبر مادر میخواست آروم بشه، آخه خود فاطمه وصیت كرد، كجا رفتم، یازهرا، كجا رفتم روز اربعین، قربون دل سوخته ات برم زینب، شاید دلت برا روضه ی مادر تنگ شده، علی فاطمه شو دفن كرد، خودش با دست خودش خاك ریخت، سنگ لحد گذاشت، دستاشو به هم زد نشست رو قبر، شروع كرد قرآن خوندن، آخه زهرا فرموده بود، علی جان نكنه منو دفن كنی زود بری، تنهام نذار، بشین بالا قبرم قرآن بخون، شاید میخواست بگه، وقتی بهم گفتن امامت كیه؟ میخوام بگم این آقای غریب بالای قبر، این كه داره گریه میكنه...

باز شور تو در سرم افتاد

اشک از دیده ی ترم افتاد

خود به خود تشنه میشوم چونکه

تشنه بر خاک دلبرم افتاد

دل من بی هوا، هوایی شد

زینبی گشت تا خدایی شد

این دل بی قرار و آلوده

ناله ای کرد و کربلایی شد

گوش  من پُر شد از صدای کسی

در نمی آید از کسی نفسی

قافله آمده مُهیا شد

سعی کن به کاروان برَسی

خواهری خسته دل غمین آمد

صاحب نطق آتشین آمد

کاروان آمد و قیامت شد

محشر عالم اربعین آمد

از شترها تمام افتادند

مثل صیدی به دام افتادند

بین گرما خاک تفدیده

روی قبر امام افتادند

هرکسی روی قبر دلبر خود

بر روی خاک مینهد سر  خود

آه از آن لحظه ای که خواهر ها

شکوه کردند با برادر  خود

یه نگاه کرد به دور برش، بچه ها رو یک نگاه کرد، همه دور عمه ان، وقتی قبر حسین هست، خود نجمه خانم هم سر قبر قاسمش نمیره، خود زینب هم سر قبر بچه هاش نمیره، من نمی دونم یه عده میگن هشتاد و چهار زن و بچه یه عده میگن شصت و چند بچه، حتماً این اختلاف روایت همون زن و بچه هایی بودن که تو راه کشته شدن، اینا تعدادشون بیشتر از این حرفا بود، وقتی از مکه راه افتادن، با یه جمعیت زیادی راه افتادن، فقط تعداد زیاد مرد همراه ابی عبدالله بود، یه همچین جماعتی اینقدر یواش یواش کم شدن، تا تو عاشورا تعدادشون خیلی کمتر شد، مردای قافله هم رفتن، از این جماعت فقط یک مرد بود اونم امام سجاد بود، به اندازه یکی دوتا حلقه آدم، یکی دو تا حلقه اونم زن بچه، یکی دستش، یکی بازوش، یکی پهلوش، یکی صورتش، همه دارن می لنگن راه میرن، همه قد کشیده رفتن اما سر قبر ابی عبدالله اربعین هر کی اومد به جایش گرفته بود، همه ریختن دور قبر حسین، روضه خون کیه؟ عمه سادات خودش رو قبر برادر انداخت، یه نگاه دور برش کرد، بیابون، گفت: یعنی این چهل روزه هیچکی نبود بیاد بهتون یه سری بزنه...

شور محشر دوباره بر پا شد

لب زینب به روضه ها واشد

ای برادر بلند شو از جا

تا گویم به تو چه ها که با ما شد

کوفه رفتم ولی علی بودم

غرق ذکر سینجلی بودم

بین نامحرمان که جایم نیست

بین نامحرمان ولی بودم

ابر خونبار کاروان بودم

من علمدار کاروان بودم

زینب و چند کودک زخمی

من پرستار کاروان بودم

خواهرت را به شام میبردند

بین آن ازدحام میبردند

پسرت را به زور سر نیزه

با غضب چون غلام میبردند

کس نکرده به ما وفا هرگز

بینشان صحبت از خدا هرگز

همه را میبرم ز یاد ولی

ستم نیزه دار را هرگز

بی وضو دست بر سرت میزد

رسول خدا از حضرت زهرا احوال زینب، حسنین، همه رو پرسید، پیغمبر اکرم دیگه احوالی از علی نپرسید، داشت وضو می گرفت، از سفر اومده بود، حضرت فاطمه گفت: بابا شما که میدونید من علی چقدر دوست دارم، شما احوال همه ی ماها رو پرسیدید احوال علی نپرسیدی، وضو تموم شد، پیغمبر فرمود، خوب علی چطوره، وضو نداشتم بابا؛

بی وضو دست بر سرت میزد

پنجه بر موی اطهرت میزد

تیشه میزد به ریشه ی قلبم

دخترت را برابرم میزد

همه را با تو رو به رو میکرد

نیزه را در گلو فرو میکرد

سر عباس را زمین میزد

دختر تو عمو عمو میکرد

کشته ی دور از وطن برخیز

عشق من، پاره پیرُهن برخیز

پیکر بین بوریا مانده

بهرَت آورده ام کفن برخیز

اربعین کربلا چه حالی بود

عطر  زهرا در آن حوالی بود

همه بودند دور  قبر  حسین

اما حیف جای رقیه خالی بود

روی خود را به لطمه آزردم

بر سر  هر مزار پژمُردم

بعد از آن بانوان اهل حرم

عمه را سوی علقمه بردند

آقا جان قبر عباس کجاست؟ امام سجاد میدونه قبرها کجاست، دست عمه اش گرفت، عمه جان بیا، قبر اصلاً یه اندازه متعارفی داره، حداقل یک متر و نیم، دو متر، خاک روی هم انباشته میشه، رفتن یه جایی دیدن یه جای خیلی کمی خاک رو همِ، فرمود: عمه جان اینجا قبر عموم عباسه، فقط نشون داد، بچه ها گفتن آقا این نیست یه جای دیگه اس، آخه عموی ما اینقدی نبود،

عباس جان ای برادر من

چشم های تو روشن

روم نمیشه بگم رفت

معجر از سرم رفت

حسین.....

اربعین غمت مرا انداخت

بی تو بودن مرا ز پا انداخت

بعد یک اربعین هوای غمت

راه ما را به کربلا انداخت

اُف بر این روزگار کین که مرا

اربعینی ز تو جدا انداخت

این چهل روز بی تو هر چه نداشت

خواهرت را که از صدا انداخت

یاد دارم که ظهر روز دهم

شعله بر جان خیمه ها انداخت

یا نوک نیزه ظالمانه تو را

از روی اسب بی هوا انداخت

از کجای سفر بگویم که

به دلم آتش بلا انداخت

نیزه دار تو از لج زینب

از روی عمد نیزه را انداخت

جان به لبهای ماتم آوردم

دیگر ای تشنه لب کم آوردم

شعله بر جان تشنگان افتاد

و به دل زخم بی امان افتاد

از همان روز که زمین خوردی

برسرم طاق آسمان افتاد

غنچه ی خشک تا که پرپر شد

به روی خاک باغبان افتاد

معجر من به دست شعله

ولی سر تو دست این و آن افتاد

دخترت روضه خوان قافله بود

از نفس آه روضه خوان افتاد

آه تحفه ی مادریت را بردند

تن عریان کشان کشان افتاد

چقدر وحشیانه انگشتر

نیمه شب دست ساربان افتاد

همینجا نیزه هاشان به جانت افتادن

تازیانه به جانمان افتاد

کسی که از دنیا میره، معمولاً اون پزشک تو برگه ی فوت باید دلیل مرگ بنویسه، میگه به این دلیل از دنیا رفت، من نمی گم امام باقر میگه: جد ما رو اینجوری کشتن، نه با یک وسیله؛ فرمود: با پنج وسیله جد ما رو کشتن، به وسیله شمشیرها، به وسیله نیزه ها، به وسیله سنگ ها، امام باقر فرمود: اونایی که سنگ نداشتن، نیزه نداشتن، شمشیر نداشتن، پیرمردها عصاهاشون بلند کردن، یه عده با چوب به بدن حسین زدن، حسین....

نمیشه باورم که وقته رفتنه

تموم این سفر بارش رو شونه ی منه

داداش، کجا میخوای بری

چرا منو نمی بری

حسین، این دم آخری

چقدر شبیه مادری

قرارمون چی شد که بی قرار هم باشیم

داداش، هر چی که پیش اومد باید کنار هم باشیم

تشنه رفتن برا تو

تو خیمه موندن برا من

برنگشتن برا تو

مرثیه خوندن برا من

قمرامون برا تو

هرچی که اختر برا من

پسرامون برا تو

این همه دختر برا من

زخم های شمیشر برا تو

زخم زبون ها برا من